فردوسی در دوران گذار از حکومت سامانیان به غزنویان ۳۰ سال از عمرش را صرف  سرودن شاهنامه نمود و در این مدت حدود ۶۰,۰۰۰ بیت و در سه بخش اساطیری، پهلوانی و تاریخی به تکمیل این اثر پرداخت . وی علیرغم این تلاش عظیم اواخر عمر را در فقر و تنگدستی گذراند.

از جمله دستاوردهای منحصر به فرد این شاعر حفظ زبان فارسی ، انتقال ارزش‌های ایرانی (عدالت، میهن‌پرستی، جوانمردی) می توان نام برد.

ابوالقاسم فردوسی در شاهنامه از ویژگی‌های ادبی همچون استفاده از زبان فاخر و اصیل فارسی ، به کارگیری وزن عروضی حماسی ، خلق شخصیت‌های ماندگار مانند رستم، سهراب و سیاوش بهره برده است و با هویت بخشی ملی و ایجاد حس غرور ملی به بیان تبیین مفهوم ایران به عنوان یک تمدن مستقل ، معرفی الگوهای اخلاقی ایرانی به جهانیان پرداخته است.

شاهنامه این فوق اثر ملی به ده‌ها زبان زنده دنیا ترجمه و الهام‌بخش بسیاری از اندیشمندان و هنرمندان جهان گردیده است.

ثبت در یونسکو به عنوان میراث فرهنگی بشری و پایه‌ای برای مطالعات ایران‌شناسی و همچنین کتاب درسی برای آموزش ارزش‌های ملی و اخلاقی ویژگی هایی است که شاهنامه فردوسی را از سایر آثار متمایز می نماید.

“بناهای آباد گردد خراب / ز باران و از تابش آفتاب”
“پی افکندم از نظم کاخی بلند / که از باد و باران نیابد گزند”