از دهه ۷۰ مقارن با تشکیل وزارت تعاون سابق طرحی در دستورکار قرار گرفت، مبنی‌بر اقدام به خرید درصدی از سهام شرکت‌های بورسی توسط تعاونی‌ها و تشکل‌های صنفی. هدف این ایده هم آن بود که جهت رونق حضور مردم در بورس‌ این امکان فراهم شود تا با جمع‌آوری سرمایه‌های خرد اعضای شرکت‌های تعاونی و صنفی یک بلوک سهام چند درصدی شرکتی بزرگ‌تر خریداری شود و هم‌فکری اعضای ذی‌نفع تعاونی اداره شود.

این هدف‌گذاری می‌توانست کارکرد خوبی برای تعاونی‌ها و تشکل‌های صنفی محسوب شود و البته چون یک خرید عمده محسوب می‌شد، امکان اخذ تسهیلات، تخفیف و چانه‌زنی برای خرید هم میسر می‌شد.

این طرح اگرچه در عمل فقط به‌شکل محدودی اجرایی شد؛ ولی می‌توانست به‌عنوان یک راهکار مناسب تأمین مالی بیش‌تر مورد توجه قرار گیرد.

یکی از هدف‌گذاری‌های این پروسه تعاونی‌ها و تشکل‌های کشاورزی و روستایی بود تا با جمع‌آوری سرمایه‌های کوچک اعضاء بتوان کار مالی مهم‌تری صورت داد.

اما این پروگرام در همایش‌ها و اتاق فکر‌های تخصصی بخش کم‌تر مورد توجه قرار گرفت و تنها در اوایل دهه ۹۰ در نظام مهندسی کشاورزی تهران و در زمان مدیریت شاهرخ رمضان‌نژاد مدتی این راهکار بررسی شد. اصولاً سازمان نظام مهندسی کشاورزی طبق یک پروسه موفق در یک‌دهه اخیر موفق شده تا بیش از ۳۰ هزار نفر از مهندسان کشاورزی را در سه‌‌هزار شرکت فنی و تعاونی سازماندهی کند. البته در بازار سرمایه حضور شرکت‌های بخش کشاورزی ناچیز است؛ لیکن رونق اخیر بورس قطعاً مشوقی برای حضور تحصیل‌کردگان این گروه در معاملات سهام خواهد بود.

با توجه به این‌که این مهندسان معمولاً از توان مالی کمی برخوردارند خرید بلوکی سهام می‌تواند زمینه‌‌ای برای فعالیت‌های شرکت‌ها و تعاونی‌ها و استارتاپ‌های بخش باشد؛ لذا سازمان نظام مهندسی می‌تواند با تشکیل جلسات و کارگاه‌هایی اعضاء یا تعاونی‌های عضو را تشویق و متحد کرده تا با جمع‌آوری سرمایه‌های خرد اعضاء بلوک‌های مثلاً چند میلیاردی سهام شرکت‌های بورسی را خریداری و با کمک خرد جمعی مدیریت کنند.