سمفونی شهد در سرزمین نفت

هادی خوش سیما

۱)خوزستان یک سده بوی نفت می‌دهد. آسیاب خوزستان به قول «جلال آل احمد» به آبِ نفت گشته، و لب کارون و اروندش، در سیاهی شعله های بَلعنده، کبود شــده و «اقلیم زیبا و خورشید خطر خندش» در خَزشِ لوله‌های خمیده، به تاریکی گراییده است.

۲)گردشگری، نفتِ فردای خوزستان است؛ گشایشی درعصر سایه‌ی دکل‌ها بر چینه‌ی گِلی خانه‌ها. چیره‌ی صنعتی نوآمده بر صنعتی کهن با دهانِ نفتی گشـوده،که عطر گس نخلستان‌ها و شهد مزارع و مراتع‌اش ربوده و ریزه ریزه آبی آسمان را بلعیده است.

۳)آینده شیرین است؛ شعارِ نوخیز وزارت گردشـگری بر تارکِ میراث نیشـکر « برزیل»؛ جنبشی چند ساله برای بازگشت به ریشه‌ها با جستجوی سنت‌ها و رفتارهای ساده‌زیستانه‌ی فراموش شده در سرزمین طلای سبز. رویکردی که مردمانش را از رهگذر گردشـگری، بی نفت، به چاه نفت رسـانده و هیمنه نی‌ها در اردوی گردشگران، شکوهش دوچندان گشـته و به بازاری پول ساز برای این کشور بدل شده است.

۴)گردشگری نیشکر؛ آغاز فصل نو در تاریخ خوزستان. نواخته شدن سمفونی شهد در سرزمین نفت. مزارع نیشکر با تمدنی خفته در دل، با نسیمی از بوی کاکوتی و بابونه در ترنم زیبای پرندگان و سعوفِ نخل‌های سر به فلک کشـیده در جوارش. در جنبش ساق و برگ نی‌ها، آینده‌ای شـیرین در انتظار خوزستان است.

۵)خوزستان با بوی شهد به جای نفت؛ چشم‌اندازی که با ثبت جشنواره ملی نیشکر، چندان دور از انتظار نیست. نخستین جوانه گردشگری نیشکر با ملی شدن رویدادِ برداشت و ثبت آن در تقویم گردشگری، برداشته شده و مزارع سرسبز با هزار و یک جاذبه پیرامونی، مهیای حضور گردشگران است. با کمی همت، آسیاب خوزستان به آبِ نیشکر خواهد گشت.